Julian Bajkiewicz (*) urodził się w 1904 r. w polskiej rodzinie we wsi Bindunga nad Bugiem we wschodniej dzisiejszej Polsce. Region ten był wówczas częścią Imperium Rosyjskiego. W latach szkolnych wyróżniał się talentem w dziedzinie języka i kultury polskiej, rosyjskiego, matematyki i muzyki (skrzypce i mandolina). Na podstawie wyjątkowych wyników badań został wybrany w 1916 r. na podchorążego w pułku kozackim pod dowództwem generalnego gubernatora Nowej Rosji (obecnie Ukraina) i Besarabii (obecnie Ukraina i Mołdawia).
Chelm 1939 (1988?). W 1939 r. ludność Chełma liczyła 60% Żydów. Farba olejna na pokładzie 41×56 cm.
Perspektywa kariery oficera zawodowego w armii carskiej została zniweczona w październiku 1917 r. przez rewolucję rosyjską. Z armii carskich powstały białe armie: oddziały antykomunistyczne, w których w niezwykle krwawej wojnie domowej walczyli monarchiści, liberałowie, mieńszewicy, eserowcy, kozacy i szlachta. Polska odzyskała niepodległość w 1918 r., a Bajkiewicz zgłosił się na ochotnika do wstąpienia do polskiej armii po wojnie polsko-bolszewickiej w 1922 r. Został przydzielony do 28 pułku artylerii w Dęblinie i kształcił się w grudziądzkiej szkole podchorążych. Po trzech latach zaawansowanego szkolenia w wojskowym instytucie topograficznym wrócił do rodzinnej wioski Binduga i założył rodzinę. Uczestniczył w kilku kursach, które dawały mu dostęp do stopni oficerskich.
Birkenau 1988?). Farba olejna na pokładzie 42×67 cm.
Z chwilą wybuchu wojny w 1939 r. został przydzielony do jednego z miejscowych oddziałów samoobrony. Aby nie zostać zauważonym, w czasie okupacji kilkakrotnie zmieniał domy. W końcu ukrywał się w lesie do maja 1944 r. Podczas nalotu na ziemiankę, w której się znajdował, 15 metrów dalej eksplodował granat. Cierpiał na szum w uszach na całe życie i stał się praktycznie głuchy.
Gzybobranie. Telimena i mrówki (1984). Z arcydzieła literackiego ‘Pan Tadeusz’ Adama Mickiewicza. Farba olejna na pokładzie 45×59 cm.
Po wojnie zamieszkał z rodziną w Chełmie i pracował jako księgowy w przemyśle leśnym i melioracji ziemi chełmskiej. W 1960 r. otrzymał rentę inwalidzką z powodu zaburzeń nerwicowych. Po przejściu na emeryturę choroba pogorszyła się i stał się stałym klientem obwodu medycznego, w tym neurologiem. Jego lekarz prowadzący powiązał jego objawy z bezczynnością Bajkiewicza. Dał mu pieniądze na zakup materiałów malarskich (papier, ołówki, pędzle i farbę) i polecił mu dostarczyć obraz podczas kolejnej wizyty. Gdyby Bajkiewicz nie spełnił tego wymogu, lekarz nie przepisałby mu dalszych recept.
Swinoujcsie-Plaza (1986). Farba olejana na pokładzie 55×45 cm.
Diagnoza i podejście lekarza okazały się strzałem w dziesiątkę. Bajkiewicz podjął wyzwanie obiema rękami i zasmakował w nim. Przez dwa lata pracował w odosobnieniu, by budować umiejętności i rozwijać własny styl. W 1963 wziął udział w wystawie w chełmskim domu kultury, gdzie jego pracą zainteresował się Bohdan Baranowski, profesor etnografii historycznej. Baranowski doradził mu rozpoczęcie pracy z farbą olejną i zabrał cztery prace na wystawę nieprofesjonalnych artystów do Lublina, gdzie Bajkiewicz otrzymał I nagrodę.
W 1964 r. pracownik Lubelskiego Biura Wystaw Artystycznych zorganizował zgłoszenie prac Bajkiewicza na międzynarodową wystawę w renomowanej Galerie Balzac w Paryżu. Następnie odbył się długi cykl wystaw w Polsce, Niemczech, Włoszech, Austrii, Szwecji i na Ukrainie. Bajkiewicz był bardzo płodnym artystą i malował m.in. kościoły, panoramy miast, sceny na plaży oraz imponujące przedstawienie obozu koncentracyjnego Auschwitz. Był kilkakrotnie nagradzany, aw 1984 roku poświęcono mu audycję w telewizji polskiej. Kilka polskich muzeów kupiło od niego prace. Zmarł w 1990 roku w rodzinnym Chełmie.
WIĘCEJ ZDJĘĆ ZOBACZ:KONTO INSTAGRAMOWE WILLEM OTTEN (#julianbajkiewicz)
(*) W biografii wykorzystano materiał pisany przez Elżbietę Bajkiewicz-Kalisczuk, wnuczkę artysty.