Michał Rusewicz (*) urodził się w 1912 roku we wsi Rudni koło Nowogródka (w północno-zachodniej części dzisiejszej Białorusi przy granicy z Polską i Litwą). W tym czasie puszcze w tym rejonie były wyłącznym terenem łowieckim cara Mikołaja II. Ojciec Rusewicza pracował tam jako gajowy. Michał od wczesnego dzieciństwa angażował się w pracę ojca, rozwijając wielką wrażliwość na naturę. Jego życie zostało przesiąknięte lasem i lubił tropić, zastawiać sidła, polować i łowić ryby. Po sześcioletniej szkole podstawowej i kursie uzupełniającym poszedł w ślady ojca w wieku 18 lat.
Bociany na drzewnia (1984). Farba olejna na panelu 40×60 cm.
Podczas służby wojskowej w Wojsku Polskim pierwsze obrazy malował w wolnych godzinach. Ożenił się młodo i podejmował różne prace, aby utrzymać szybko rosnącą rodzinę. Jako „dodatkowy dochód” wyszedł ze swoją strzelbą myśliwską, aby strzelać do zwierzyny w lesie.
Bociany na stodole (1979). Farba olejna na panelu 52×47 cm.
Po najeździe hitlerowskim w 1941 r. na zajętych przez Rosjan wschodnich terenach Polski (na mocy układu Mołotow-Ribbentrop) Rusewicz wraz z rodziną został deportowany do Niemiec na roboty przymusowe. Wrócił w 1945 roku z ciężko chorą żoną i osiadł na zachód od (obecnie białoruskiego) miasta Mińska. W 1953 r. z powodu trwających niepokojów politycznych i społecznych rodzina przeniosła się do polskiej wsi Jerzmanice Zdrój (Dolny Śląsk), gdzie znalazł pracę jako robotnik leśny.
Pejzaż miejski (1987). Farba na panelu 59×63 cm.
Po przejściu na emeryturę w 1973 r. otrzymał czas na poświęcenie się swoim zainteresowaniom malarstwem i rzeźbą, które istniały od czasów szkolnych. Nabył pędzle, pędzle i farby olejne i zaczął zapisywać wspomnienia z dzieciństwa z życia w lasach swojego dzieciństwa. Ponadto malował portrety królów polskich, Mona Lizę, pejzaże miejskie, przedstawienia cyrkowe, i ważne spotkania partii socjalistycznych. Jego prace mają swój własny, natychmiast rozpoznawalny styl, dzięki mocnemu malowaniu pędzlem w podstawowych kolorach, na tle tektury lub tektury i własnoręcznie wykonanych szorstkich drewnianych ram.
Oprócz tego, że był malarzem, był świetnym rzeźbiarzem prymitywnie wyglądających rzeźb w drewnie. Z prac tych promienieje też jego charakterystyczna sygnatura.
Pałac Kultury (1982). Farba olejna na panelu 57×75 cm.
Szybko odniósł spektakularny sukces na regionalnych wystawach dla artystów amatorów, w mediach pojawiły się chwalące artykuły, a jego prace kupowali prywatni kolekcjonerzy i muzea. Jego prace znajdują się w stałych zbiorach muzeów etnograficznych Wrocławia i Warszawy.
Zmarł w 1992 roku.
WIĘCEJ ZDJĘĆ ZOBACZ:KONTO INSTAGRAMOWE WILLEM OTTEN (#rusewiczwo of #michałrusewicz)
(*) W tej biografii wykorzystano informacje z:
Aleksander Jackowski – Sztuka zwana naiwna – Warszawa 1995.